Als ik iemands portret teken wordt mijn manier van kijken scherper.

Mijn handen kijken mee. Ze sturen de eerste indrukken naar een voorlopige schets.

Met houtskool tast ik af wie er tegenover mij zit.
Ik aarzel, maak keuzes, stel innerlijke vragen.

Wie zit er tegenover mij?
Wat vertelt het gezicht?

Hoe reageer ik hierop?
Wat laat ik toe aan het papier?
Wat laat ik zien van mijzelf in de tekening?

Mijn oren vangen woorden.

Ik vertaal ze in lijnen, vang de oogopslag van het kind.
Ik zet een accent waar de mond iets schuin trekt,
peil het oog waar onrust in zit, noteer het gestreken hemd.

Zorgvuldig loop ik de details af van het jasje dat de opgetrokken schouders omsluit.
Mijn kijken wordt voelen.
Al mijn zintuigen staan op scherp.

Mens ontmoet mens.